SPECJALIŚCI – PRZEDSZKOLE NR 89 "NIEZAPOMINAJKA"

LOGOPEDA

Godziny Pracy:

Wtorek: 7.30 – 13.30

Środa: 7:00-13:15

Mowa jest najważniejszym sposobem komunikacji. To nie tylko tworzenie wypowiedzi (mowa czynna) ale również ich rozumienie (mowa bierna). Mowa wpływa na tak wiele sfer życia, że warto zadbać o właściwy jej rozwój już od najmłodszych lat. Pamiętajmy, że nieprawidłowa wymowa przyczynia się do powstawania kompleksów, obniżenia samooceny, trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych oraz poważnych problemów w nauce.
Na początku każdego roku szkolnego przeprowadzane są przesiewowe badania logopedyczne. Na ich podstawie dzieci mające wady wymowy lub problemy z zakresu komunikacji werbalnej zostają zakwalifikowane na terapię logopedyczną.
Dzieci uczestniczą w terapii regularnie. W zeszytach, które przynoszą na zajęcia zapisywane są ćwiczenia utrwalające prawidłową artykulację. Dzięki temu rodzic może kontynuować usprawnianie wymowy w domu.

PSYCHOLOG

GODZINY PRACY:

Środa: 8.00 – 13.00

Pomoc psychologiczna dla rodziców w Poradni Psychologiczno Pedagogicznej nr 4

Jeżeli:

– coś Cię niepokoi w zachowaniu lub rozwoju Twojego dziecka,

– chciałabyś/chciałbyś upewnić się, jak wspierać swoje dziecko w rozwoju i adaptacji,

– trudno Ci poradzić sobie ze swoimi uczuciami w kontakcie z dzieckiem,

– doświadczasz kryzysów wychowawczych,

– rodzicielstwo bywa dla Ciebie trudnym wyzwaniem,

– czasem nie wiesz jak porozumieć się ze swoim dzieckiem i jak pokojowo ustalić zasady uwzględniające bezpieczeństwo i potrzeby całej rodziny,

– masz inne pytania, które chciałbyś/chciałabyś omówić z psychologiem.

Zapraszam do mailowego lub telefonicznego zgłoszenia chęci kontaktu z psychologiem.

a.zawacka@ppp4.edu.pl

Telefon do Poradni: (022) 810-20-29 (pon.- pt. w godz. 8.00-19.00; sob. w godz. 8.00-13.00)

Anna Zawacka – psycholog.

Rozwój psychiczny dziecka w wieku przedszkolnym.
Rozwój dziecka przebiega według pewnego rytmu: okresy względnej równowagi, kiedy dziecko jest zadowolone, pewne siebie i łatwe we współżyciu z innymi przeplatają się z okresami nierównowagi. W okresach nierównowagi dziecko miota się, chwyta się nowych rzeczy, pragnie zbyt wiele. Przystosowanie do innych jest dla niego za trudne, ponieważ jego własne dążenia i chęci są zbyt mocne.

3-latek – istota współpracująca.

W wieku 3 lat dziecko osiąga pewien stan równowagi wewnętrznej. Nie potrzebuje już sztywnych rytuałów, powtarzalności działań. Nie wszystko musi przebiegać tak, jak sobie postanowi. Może zrobić co po naszemu i być z tego zadowolonym. Typowy 3-latek chętnie używa słowa „tak”, dlatego łatwo nakłonić go do współpracy. Chętnie wykonuje nasze polecenia. Lubi nie tylko brać, ale i dawać. Chętnie dzieli się zarówno przedmiotami, jak i doświadczeniami, przez które wyraża swój stosunek do świata: otwartość i współpracę. Ludzie są dla niego ważni. Lubi zawierać przyjaźnie i chętnie pożyczy zabawkę lub ustąpi, aby być w dobrych stosunkach z innymi. Coraz sprawniejsze porozumiewanie się z innymi sprawia, że jest akceptowanym i lubianym towarzyszem zabaw. Jego zasób słów i sprawność językowa bardzo wzrasta. Uwielbia słowa, które często działają na niego jak zaklęcia: „nowy”, „inny”, „niespodzianka”, „tajemnica”. Słowa jak: „pomóż”, „mógłbyś”, „zgadnij” motywują do podejmowania naszych działań.

3,5-latek – niezgrabny i płaczliwy.

W połowie czwartego roku życia następuje załamanie wcześniejszej równowagi psychicznej. Jest to okres dużej niepewności, nierównowagi i zaburzeń koordynacji ruchowej. Dziecko może potykać się na prostej drodze, przewracać, mieć lęk wysokości. Trudności mogą dotyczyć także samych rąk: może nagle zacząć rysować cieniutką, drżącą linią, czy stawiać klocki trzęsącymi się dłońmi. Trzyipółlatek może zacząć się jąkać, mimo że wcześniej mówił płynnie. Zaburzenia mogą dotyczyć także oczu i uszu. Może się skarżyć, że nie widzi lub słyszy. Dziecko ma silną potrzebę rozładowania emocji poprzez: mruganie powiekami, obgryzanie paznokci, dłubanie w nosie, tiki twarzy i innych części ciała, masturbację czy ssanie palca. Poprzez swoje zachowanie 3,5-latek często ma ogromne kłopoty w relacjach z innymi. Towarzyszy mu brak poczucia bezpieczeństwa, często płacze, pyta mamę czy go kocha albo stwierdza, że mam go nie kocha. Dominujące lęki: ciemność, zwierzęta, włamywacze, różne lęki wizualne – pomarszczeni ludzie, maski, „czarownicy”.

4-latek – urwis nie do opanowania.

Dziecko w tym wieku jest nie do opanowania w każdym rodzaju aktywności.: ruchowo – bije, kopie, rzuca przedmiotami, niszczy je, ucieka. emocjonalnie – głośno, niemądrze się śmieje a za chwilę ma napad złości językowo – prowokuje, przeklina, stosuje wulgarne wyrażenia z dużym upodobaniem i nadużywa ich. Chętnie rymuje je. śmieje się przy tym głośno doskonale zdając sobie sprawę z ich niestosowności. 4-latek uwielbia przeciwstawiać się poleceniom rodziców. Potrafi być tak oporny, że nie skutkują żadne kary. Ma ogromną wyobraźnię, bywa, że opowiada historie niezgodne z faktami. Wynika to z tego, że w tym wieku granica między fikcją a rzeczywistością jest bardzo cienka. We własnym mniemaniu dziecko mówi prawdę, wierzy w to, co podpowiada mu wyobraźnia. Czterolatek wydaje się być zbyt pewny siebie i swoich możliwości. Chce mieć możliwość sprawdzenia się, na co warto mu pozwolić. Potrafi być przy tym zaskakująco odpowiedzialny.

4,5-latek – zawzięty dyskutant.

Jest to okres gwałtownego rozwoju intelektualnego. Czteroipółlatek dużo lepiej odróżnia rzeczywistość od wyobrażeń niż robi to pół roku wcześniej. Jeśli się do czegoś zabiera, robi to z większym uporem. Nie zmienia konceptu w trakcie pracy, lecz dąży do jego realizacji. Przykładowo, jeśli rysuje samolot, to na końcu jest to samolot, a nie, jak było to kilka miesięcy wcześniej, najpierw samochód, potem lokomotywa, a na końcu łódź podwodna. Czteroipółlatek uwielbia dyskutować, odwołując się do zadziwiająco bogatej własnej wiedzy. Interesuje się detalami i lubią, gdy unaocznia mu się rzeczy, które go zajmują. Dziecko w tym wieku lepiej panuje nad sobą, łatwiej radzi sobie z własnym rozdrażnieniem. Polepsza się sprawność motoryczna, co widać na rysunkach dziecka. Niektóre dzieci zaczynają interesować się literkami i cyferkami. Jest to wiek gdzie można nadrobić pewne opóźnienia: dotyczy to szczególnie chłopców rozwijających się wolniej w sferze językowej i motorycznej. Dominujące lęki: ciemność, dzikie zwierzęta, wyjście matki, szczególnie wieczorem, lęki słuchowe, szczególnie odgłosy silników.

5-latek – dobre dziecko.

Okres pięciu lat to czas dużej równowagi psychicznej. Dziecko jest stabilne i dobrze przystosowane. Pięciolatek jest przyjacielski, pomocny i spokojny. Lubi być w domu, mama stanowi dla niego centrum świata, chce być blisko niej. Chętnie wykonuje jej polecenia, robi rozmaite rzeczy razem z nią i dla niej. Dobrze się ze sobą czuje i inni dobrze czują się w jego towarzystwie.

5,5 – 6 latek hałaśliwe i nieustępliwe dziecko.

Zachowanie dziecka w tym okresie przypomina funkcjonowanie 2,5-latka. Dziecko doświadcza gwałtownych emocji, jest rozdzierane przez skrajności. W jednej chwili kocha rodziców, a w następnej nienawidzi. Matka schodzi na drugi plan, teraz dziecko chce być w centrum świata. Chce być na pierwszym miejscu, najbardziej kochane, mieć wszystkiego najwięcej. Cokolwiek nie przebiega tak, jak dziecko sobie postanowi, to zawsze jest wina matki. Dziecko w tym okresie jest nieustępliwe, nie dostosuje się do innych, wręcz oczekuje, że inni dopasują się do niego. Często reaguje na innych negatywnie, na polecenia dopowiada zazwyczaj z ociąganiem i odmownie. Jeśli nie przywiąże się wagi do jego „nie zrobię tego”, często okazuje się, że w następnych słowach dziecko samo podchwytuje polecenia, jakby to był jego pomysł. Jeśli dziecko mówi „Nie”, spróbuj powiedzieć: „Ciekawe, czy potrafisz to zrobić, zanim doliczę do 10” albo „Założę się, że aby to zrobić musisz przynajmniej trzy razy spróbować”. Gdy jako rodzic trochę odpuścisz i nie będziesz oczekiwać natychmiastowego posłuszeństwa, łatwiej wyegzekwujesz swoje polecenia. Podsumowując, pięcioipółlatek i sześciolatek to dziecko krnąbrne, nieposłuszne, gotowe dyskutować godzinami nad wydanym mu poleceniem. Duże natężenie stanów lękowych, wywołanych przede wszystkim przez bodźce dźwiękowe np.: dzwonek do drzwi, telefon, czyjś nieprzyjemny sposób mówienia, odgłosy wydawane przez ptaki i owady. Obawy przed światem nadprzyrodzonym: duchy, wiedźmy. Lęk, że ktoś chowa się pod łóżkiem, obawa przed zgubieniem się, obawy przed żywiołami: ogniem, wodą, grzmotami, błyskawicami. Dziecko boi się zasypiać samo w pokoju, boi się zostać samo w domu.

PEDAGOG SPECJALNY